Czego chcemy? Zanim zaczniemy szukać odpowiedzi

Wiceprzewodniczący Klubu Przedsiębiorczości Waldek Olik, człowiek bardzo zajęty, ale niezwykle przy tym zorganizowany, już kilkakrotnie próbował wzniecić dyskusję nad sprawami zasadniczymi, którymi Ruch Palikota na różnych szczeblach organizacyjnych – od kół poprzez okręgi aż do Zarządu Głównego - powinien się zająć.

Ostatnio zebrał te sprawy w postać kwestionariusza, złożonego z pozornie łatwych pytań:

- czego chcemy ?
- do czego dążymy ?
- kogo reprezentujemy ?
- rola i znaczenie zarządu krajowego, okręgowego, klubowego
- co nowego proponujemy ?
- reagujemy czy tworzymy ?
- ewolucja czy rewolucja ?
- z kim nam po drodze ?
- sposoby pozyskiwania sympatyków, członków ( kogo i jak )
- powiększenie elektoratu z grona ludzi nie biorących udziału w wyborach
- co mamy ?
- czego potrzebujemy ?
- kto nam pomoże ?
- kto nam zagraża ?


Wczoraj w rozmowie z nim stwierdziłem, że odpowiedź na pierwszą połowę tych pytań to będzie w istocie ideologia Ruchu, a na drugą – jego strategia na najbliższe lata, mniej więcej do wyborów czekających nas za trzy lata.

 Bo weźmy choćby pierwsze pytanie: Czego chcemy? Z pewnością nie idzie tu o to,  a w każdym razie nie tylko o to, żeby za trzy lata mieć swoich radnych, posłów  i senatorów w takiej liczbie, żeby w najgorszym razie stanowić silną opozycję lub mniejszego, ale silniejszego niż na szczeblu centralnym jest dziś PSL, koalicjanta partii rządzącej..

Chodzi tu w gruncie rzeczy o odpowiedź na pytanie "jakiej Polski chcemy?" W okresie wyborczym dziennikarze mediów elektronicznych zwykli zadawać tzw. zwykłym ludziom pytania typu „na co liczą po wyborach?” lub „czego spodziewają się po nowej koalicji?”. Najczęściej pytają odpowiedzi, że „może będzie lepiej” lub „może nam, np. rybakom, będzie lepiej”. Przypuszczalnie ten odpowiadający "może będzie lepiej"  ma nadzieję, że będzie łatwiej o pracę, że będą za nią lepiej płacić, może ze skierowaniem na zabieg wszczepienia endoprotezy będzie czekał rok, a nie dziesięć lat, a może o wszystko naraz. W porywach znajdzie się obywatel, który wyrazi nadzieję w sposób bardziej konkretny, np. że liczy na to, że skrócone zostaną kolejki do lekarzy specjalistów lub podniesiona zostanie wysokość emerytur. Albo że potanieją maszyny rolnicze.

Bardziej szczegółowe wnioski wyborców formułowane są na spotkaniach kandydatów na radnych i parlamentarzystów w okresie wyborczym. I oczywiście owi kandydaci obiecują, że się tymi sprawami zajmą. I czasem rzeczywiście się zajmują. Ale czy po myśli wnioskodawców, to już inna sprawa. Co jest zrozumiałe, bo jedni wyborcy chcieliby rozwiązania problemu w jeden sposób, a inni w drugi, jeszcze inni zaś jeszcze inaczej.

Więc jak w końcu na to pytanie „Czego chcemy” odpowiedzieć?  Otóż w prosty sposób się nie da. Bo żeby odpowiedzieć na pytanie „jakiej Polski chcemy?” musimy zdać sobie sprawę, że zawiera ono w sobie całą serię pytań bardziej szczegółowych, dotyczących m.in. gospodarki, przemysłu, systemu podatkowego, polityki społecznej (m.in. edukacji, pomocy socjalnej, służby zdrowia, walki z bezrobociem, integracji społecznej, rekreacji i sportu), rozwijania kultury artystycznej i upowszechniania kultury, walki z przestępczością, stwarzania warunków do badań naukowych, a wreszcie urzeczywistniania konstytucyjnych zapisów dotyczących praw i wolności obywatelskich. I niewątpliwie jest to lista problemów bardzo daleka od kompletności.

Na ich część odpowiedzi już są. Można je znaleźć np. w broszurze dostępnej podczas 1-majowego kongresu Warszawie. Całościowo będzie musiał się nimi zająć tworzony przy Zarządzie Głównym partii think tank pod kierunkiem dra Krzysztofa Iszkowskiego. Powinien on jednak być też zasilany sugestiami płynącymi z ogniw terenowych Ruchu i od jego poszczególnych członków i sympatyków. 4 lipca podczas spotkania z posłem Gibałą padł wniosek, żeby przy okręgu wrocławskim powołać taki lokalny think tank, który będzie się nazywał Radą Programową. Ma ją stworzyć Waldek Olik, który ponadto otworzył na Facebooku stronkę pod nazwą "Bank Pomysłów Klubu Przedsiębiorczości Ruchu Palikota". Będę mu kibicował.

Nie przewiduję swego udziału w Radzie Programowej. Ale zamierzam próbować sobie odpowiadać na niektóre ze szczegółowych pytań i gdy wyda mi się, że odpowiedzi mają sens, publikować je na moim blogu. Jeśli nie wzbudzą aprobaty, to przynajmniej wzbudzą sprzeciw, ale w każdym przypadku mogą stać się asumptem do refleksji.

Spotkanie integracyjne Ruchu Palikota we Wrocławiu,  na Wyspie Słowej, a właściwie na zacumowanej przy niej barce. Sobota, 14 lipca. Tu w sąsiedztwie Waldemara Olika

PS.
A dziś, 16 lipca gościła we Wrocławiu wicemarszałkini* Sejmu p. Wanda Nowicka. Najpierw w gronie kilkunastu osób dyskutowaliśmy o elementach programu i strategii Ruchu Palikota, a potem podczas spotkania otwartego w "Literatce" w Rynku  pani wicemarszałek mówiła o swoich sejmowych doświadczeniach, o pracy Prezydium Sejmu, o mechanizmie "niszczarki" wykorzystywanej do niedawna intensywnie przez panią marszałek Kopacz oraz o powstałym w ramach partii Ruchu Kobiet.

_______________

Wolę jednak bardziej poprawną  (i konstytucyjną) formę "pani wicemarszałek".