Odchodzą wetererani pracy Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu

Dowiedziałem się niedawno o śmierci zasłużonej bibliotekarki Biblioteki Uniwersyteckiej we Wrocławiu, pani Teresy Osieckiej. 

Pani Teresa kierowała w latach osiemdziesiątych bardzo rozbudowanym Oddziałem Gromadzenia Zbiorów, podzielonym na sekcje kupna,  wymiany i darów oraz egzemplarza obowiązkowego. Doszła do tego stanowiska przechodząc wszystkie szczeble wtajemniczenia,  więc doskonale znała swoje rzemiosło. Można rzec, że nie miałem z tym działem problemów, ale też i specjalnych powodów do  satysfakcji zawodowej. Z pewną szkodą dla pracujących w nim ludzi, pełnych zapału, pasji i rozmaitych własnych talentów, którym z konieczności dawali ujście poza pracą zawodową.

Pamiętam Ją najbardziej z regularnych spotkań bibliotecznej komisji do spraw  zbiorów zastrzeżonych, czyli takich, które znajdowały się na liście książek niedozwolonych do rozpowszechniania, ale które mogły gromadzić biblioteki naukowe. Otóż Pani Teresa, która w latach 1980-81 wyróżniała się aktywnością jako członkini „Solidarności”, ku memu zdziwieniu bardziej skwapliwie niż inni członkowie tego gremium (jego istnienie i działanie było obligatoryjne) gotowa była kwalifikować te nabytki do prohibitów. I dość często była przegłosowywana. Po kilku rozmowach z kierownikami sekcji przemyśliwałem o zmianie na tym stanowisku. Możliwe było bowiem przezwyciężenie rutyny, bardziej aktywne pozyskiwanie darów, zracjonalizowanie wymiany z innymi bibliotekami oraz gospodarowanie materiałami, które nie kwalifikowały się do wcielenia do zbiorów. A i we wcielaniu panował zbyt duży liberalizm, w wyniku czego regały zapełniały się przyczynkarskimi publikacjami, po które pewnie do dziś nikt nie sięgnął. Powstrzymywał mnie przed tym krokiem fakt, że Pani Teresa zbliżała się do emerytury, a pozbawienie dodatku funkcyjnego wpłynęłoby negatywnie na jej wysokość. I mimo że z nikomu się z tej myśli nie zwierzyłem, przy okazji kolejnego spotkania z moim mistrzem prof. Karolem Głombiowskim, poprosił on mnie, żebym zrezygnował z tego zamiaru przez wzgląd na to, że w czasie wojny była Ona w tej samej formacji partyzanckiej co On a także brała udział w tajnym nauczaniu. O tej Jej karcie w życiorysie nie wiedziałem. I pewnie nie ja jeden, bo Pani Teresa nie była skłonna do zwierzeń. W każdym razie w jednej chwili stała się w moich oczach chodzącym pomnikiem historii.

Najwidoczniej Pani Teresa zdawała sobie sprawę z niewysokiej oceny swojej pracy, choć nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek wyrażał ją w sposób mogący budzić Jej obawy. Dość, że po moim odejściu pracowała na tym stanowisku jeszcze kilka lat,  zanim przeszła na emeryturę. Nigdy potem już Jej nie spotkałem, choć i okazji wielu nie było. Przypuszczam, że opuściła Wrocław, pochowana została bowiem w rodzinnym grobowcu w Krakowie.