Dylematy blogującego bibliotekarza

Blogować zacząłem w lipcu 2006 roku. Miał to być blog zawodowy: o bibliotekarstwie oraz o zdarzeniach i bieżących problemach kierowanej przeze mnie Biblioteki Dolnośląskiej Szkoły Wyższej. Ale niedługo potem miałem sposobność odwiedzenia rodziny w Australii i żal było nie opisać wrażeń z samej podróży jak i z pobytu w Adelajdzie, Sydney i o życiu tamecznych Polonusów.

I stało się tak, jak można było przypuszczać i jak jest do dziś.  Nie tylko radykalnie wzrosła liczba odwiedzin na blogu, ale i odwiedzający zaczęli dopominać się częstszych wpisów. Więc po powrocie do kraju rozszerzyłem profil. Teksty o bibliotekach zacząłem przetykać opisem zdarzeń o charakterze osobistym lub rodzinnym, wrażeniami z lektury przeczytanych książek, a także refleksjami nad zdarzeniami i zjawiskami o charakterze społecznym i politycznym. Mam satysfakcję, że wpadłem na pomysł napisania o moich mistrzach. Bo miałem szczęście spotkać w swoim życiu ludzi, którzy poprzez sposób wykonywania swojej pracy oraz podejście do ludzi wpłynęli pozytywnie na mój rozwój osobisty i zawodowy. W większości byli to ludzie bezimienni. W tym sensie, że ich nazwiska nie stały się szeroko znane, a moim zdaniem nie powinny odejść całkowicie w zapomnienie. Zdziwił mnie jednak odzew na te wpisy. Był to z jednej strony żal jednych, że nie mieli w swoim życiu takich mistrzów, a z drugiej tych, których starań nikt nie docenił. Trudno uwierzyć, że nikt z czytelników nie spotkał w okresie swojej edukacji lub startu zawodowego nikogo, komu by czegoś nie zawdzięczał. Wszyscy nauczyciele byli źli? Wszyscy starsi koledzy i kierownicy w pracy byli źli? Wszyscy uczniowie, studenci, adepci w zawodzie są niewdzięcznikami?

Przyznam, że kiedy dowiedziałem się, że biblioteki publiczne w różnych regionach kraju mają link do mego blogu, bo podobno w jakimś stopniu pomaga im w kształtowaniu księgozbiorów, zacząłem czytać wiej książek spoza mojej branży, kosztem lektur zawodowych. Z czym musiało wiązać się ograniczenie aktywności recenzenckiej.

Bo blog ma swoją siłę, której brak publikacjom drukowanym. Natychmiast widać odzew. Niekoniecznie w formie komentarzy, tym bardziej, że świadomie ograniczyłem możliwość ich pisania. Od kiedy bowiem zacząłem pisać o sprawach politycznych, a mam dość wyraziste lewicowo-liberalne poglądy i sympatie polityczne, zaczęły pojawiać się komentarze pisane językiem, którego ani sam nie używam, ani nie znoszę. Ale cieszą liczby wejść. A te liczby wyraźnie wskazują, że problemy bibliotekarskie zdają się być znacznie mniej interesujące niż polityczne lub refleksje o książkach poświęconych znanym postaciom. Rekord wejść ma wpis o wspomnieniowej książce Janusza Weissa, a stale pojawiają się nowi czytelnicy moich wynurzeń na marginesie ksiązki o mało zdawałoby się dziś znanej piosenkarki Marty Mirskiej.

Ale nie zniechęcam się i będę nadal od czasu do czasu pisał o sprawach bibliotecznych. Etos zawodowy do tego mnie zobowiązuje.