Demokracja - opium dla ludu

O tym, że demokracja ma liczne wady wiadomo od wtedy, gdy pojawiła się jako system ustrojowy. Ale stale ewoluuje. Chyba we właściwą stronę, stając się dostępna oraz szerszym kręgom społecznym. A tam, gdzie jej nie ma jest przedmiotem dążeń inteligencji oraz niższych wart społecznych.

Oczywistość? Tak! Więc czemu o tym piszę? Otóż kupiłem do biblioteki książkę austriackiego filozofa polityki Erika von Kuehnelta-Leddihna "Demokracja - opium dla ludu"., wydaną niedawno przez warszawską oficynę "Prohibita". Z krótkiej charakterystyki sporządzonej przez księgarnię internetową można było sądzić, że jest to poważna naukowa publikacja, ukazująca słabe strony demokracji. Nie sądziłem jednak, że jest to totalna rozprawa z demokracją liberalną. Autor uważa, że poszerzanie kręgów ludzi uprawnionych do uczestnictwa w demokracji to efekt manipulacji ideologów, którzy potrzebowali coraz szerszego poparcia w wyborach. W efekcie biorą w nich udział ludzie bez odpowiedniego statusu majątkowego, wykształcenia, analfabeci, w nawet kobiety i osoby areligijne., czyli nie kierujący się wartościami chrześcijańskimi.   Tylko czekać, gdy prawa wyborcze dostaną dzieci. I tak przez 117 stron. Dopiero w posłowiu dochodzi do puenty. Otóż to właśnie demokracja liberalna doprowadziła do tego, że masy powołały do władzy Hitlera, którego naczelny propagandysta Goebbels zaczytywał się w pismach Platona i czerpał z dorobku autorów Rewolucji Francuskiej.

Autor wieszczy koniec demokracji, który nadejdzie, gdy pojawi się ogólnoświatowy kryzys gospodarczy. Jest ona bowiem dobra tylko na pogodę. Nie pisze jednak wyraźnie, co miałoby być po demokracji. Nie bardzo wiadomo bowiem, jak rozumieć zdanie "Trzeba zaprowadzić nowy porządek, prowadzący do ustanowienia władzy ograniczonej do minimum i charakteryzującej się najwyższą jakością. Oczywiście, musi to być państwo prawa z konstytucją i Trybunałem Konstytucyjnym" Nie pisze tylko, kto miałby tę władzę ustanowić, kto ustanowiłby konstytucję i jak ją wprowadził, kto wreszcie powołałby Trybunał Konstytucyjny. Może jakiś monarcha, skoro autor pisze, że Ludwik XVI, Franciszek Józef, Wilhelm II czy Mikołaj II byli bardziej liberalni i przychylni ludziom i lepiej przygotowani do sprawowania władzy niż dwudziestowieczni dyktatorzy? Ciekawe, jak na tym tle wyglądali tacy "przychylni ludziom i lepiej przygotowani do władzy" satrapowie jak Idi Amin lub cesarz Bokassa? 

Kto chce, niech sobie tę książkę przeczyta, bo czyta się ją łatwo mimo licznych przywołań innych autorów. Nauczy cię jednak głównie sztuki manipulacji cytatami i ważenia racji głównie przez to, kto je wypowiada. Papieże i ojcowie kościoła na przykład mają ją z definicji.