Bibliotekarskie dobre praktyki

Przewodnicząc od pewnego czasu niewielkiemu liczebnie Kołu Bibliotek Uczelni Niepublicznych Wrocławia (było większe, ale część tych uczelni zniknęła z akademickiego krajobrazu Wrocławia, a część ograniczyła zatrudnienie do jednego etatu, kto wie zresztą, czy pełnego) postanowiłem wrócić do działań ożywiających intelektualnie całe lokalne środowisko zawodowe.

Kiedyś były to spotkania z luminarzami polskiego bibliotekarstwa, gotowymi przyjechać do naszego miasta i nie oczekiwać honorarium. Odbywały się co kwartał w sali odczytowej przychylnej tego typu przedsięwzięciom  obecnej Dolnośląskiej Biblioteki Publicznej. I pewnie ten cykl trwałby jeszcze przez jakiś czas, gdy jeden z moich - bardzo przeze mnie cenionych i lubianych - kolegów nie powiedział na jakimś forum, że "profesor (tu padło nazwisko) on widział, ale przyszedłby, gdybym zaprosił np. Dodę". Innym zaś nie podobało się to, że spotkania organizowane były po południu, a więc dla jakiejś części kolegów i koleżanek poza godzinami pracy. Mnie  i bibliotekarzom uczelni niepublicznych, gdzie nie szasta się etatami, wydawało się to oczywiste, że przynajmniej część aktywności w Stowarzyszeniu nie powinno odbywać się kosztem pracy zawodowej. Dostosowałem się do tych oczekiwań i frekwencja się poprawiła. Ale ten apel o Dodę mnie zdegustował i zaprzestaliśmy tych spotkań. Chcecie Dody, zaproście ją sobie sami i niekoniecznie pod patronatem SBP.

Tym razem postanowiłem organizować na potrzeby całego środowiska lokalnego spotkania dyskusyjne pod ogólnym hasłem "Nasze dobre praktyki". Z doświadczenia wiem, że odwiedzając różne biblioteki w kraju i za granicą zwykle udaje się podpatrzeć coś, co można wprowadzić "na własnym podwórku" i sam nierzadko to czyniłem. O takich dobrych praktykach dowiadywałem się też na konferencjach naukowych. Zwłaszcza tych poświęcanych zarządzaniu i marketingowi, które organizuje co roku dr Maja Wojciechowska w Gdańsku.

Uznałem, że na początek dam temat "Biblioteki dla dorosłych - dzieciom". Inspiracją są oczywiście nasze doświadczenia. Przed kilku laty organizowaliśmy wspólnie z wykładowcami zajęcia świetlicowe dla okolicznych dzieci, które nie mając w pobliżu biblioteki dla dzieci ani szkolnej, przychodziły do naszej biblioteki. Ze składek pracowników Szkoły kupowaliśmy papier, karton, kredki i farby, czasem jakimś groszem sypnął kanclerz Szkoły, a dzięki darowiźnie Dolnośląskiej i Miejskiej Biblioteki Publicznej mamy dla maluchów kilkaset książek, z których powstał kącik dla dzieci. Dorośli nasi bywalcy wiedzą już, że mogą przyjść ze swymi dziećmi i gdy oni będą poszukiwać potrzebnych ich książek lub robić notatki, ich dzieci mogą sobie przeglądać książki, układać puzzle i czuć się bezpiecznie widząc swoich rodziców, a oni maja w zasięgu wzroku swoje pociechy.

Od jesieni dzięki inspiracji jednej z naszych koleżanek zaczęły tu przychodzić grupy przedszkolnych starszaków i szkolnych zerówkowiczów.  Oprowadzamy ich, demonstrujemy działanie rozmaitych urządzeń, a na koniec organizujemy zabawy edukacyjne oraz seanse pytań i odpowiedzi, którym czasem nie ma końca. Sam się zresztą chętnie do realizacji tych zajęć włączam, choćby dlatego, żeby widzieć,. jak dzieci chłoną to co widzą, jak chcą wszystkiego dotknąć i opowiedzieć o swoich przeżyciach.  Widać się to podoba, bo mamy kolejne zgłoszenia chęci odwiedzenia naszej biblioteki, a nauczyciele.mają okazję, żeby urozmaicić repertuar zajęć.

Wciąż mam w pamięci to, co w latach osiemdziesiątych robiła na rzecz dzieci i młodzieży Biblioteka Uniwersytecka, kiedy nią kierowałem, choć wiem, że zaczęło się to wcześniej, nie wiem zaś, czy było po mnie praktykowane. Nieoceniona animatorka życia zawodowego w bibliotece, Ewa Głodowska wspólnie z pracującym wówczas w bibliotece znanym grafikiem Janem Ryszardem Kłosowiczem (teraz czytam, że nazywał się Kłossowicz) zwanym Mistrzem Janem, przygotowywali ciekawe ekspozycje z myślą o dzieciach, które w okresie matur i rozmaitych innych egzaminów miały więcej czasu i trzeba było im go zagospodarować. Były więc wystawy książek dla dzieci, książek podróżniczych, książek pięknie ilustrowanych itd. Mistrz przygotowywał zwykle okolicznościowy ekslibris i gdy przychodziła grupa wycieczkowa był zabierany do sali wystawowej, gdzie można było otrzymać ekslibris z autografem artysty i do tego zobaczyć, jak taki prawdziwy artysta wygląda.

Mam nadzieję, że pierwsze spotkanie, gdzieś w końcu marca, o prezentację na którym zamierzam poprosić moją koleżankę, od której odwiedziny grup maluchów u nas się zaczęły, będzie okazją, żeby zebrać sugestie tematów następnych spotkań.Oczywiście będę niezmiernie rad, gdy sugestie znajdę w komentarzach do tego wpisu.

 Przykład ekslibrisu spod rylca Mistrza Jana