Habent papam? Czy jednak habemus?

Habent, gdyż jako niedowiarek nie przynależę do tych, którzy twierdzą, że "habemus papam". Chyba, że mogę z tytułu ochrzczenia...
Trudno było wynik konklawe przegapić, skoro był głównym tematem w mediach  od chwili ustąpienia poprzedniego papieża, a po wydobyciu się z zamontowanego na kaplicy sykstyńskiej komina białego dymu, można było odnieść wrażenie, że nawet trzęsienie ziemi gdzieś w pobliżu Polski (na szczęście Polsce one nie grożą) nie zwróciłoby uwagi mediów.
Zatem i ja  nie bez pewnego wzruszenia oglądałem w telewizji, jak nowo wybrany papież podchodzi w dość licznej asyście kardynałów do okna nad bramą bazyliki watykańskiej i wita zebranych słowami "buona sera". A więc nie "Pochwalony", czyli że zwrócił się do wszystkich zgromadzonych na Placu Św. Piotra  i przed ekranami telewizyjnymi. Braci w wierze, wyznawców innych religii i osób areligijnych.
Podobnie odbieram jego słowa do dziennikarzy podczas sobotniego spotkania, kiedy wyraził się przyjaźnie do wszystkich dziennikarzy, bez względu na wyznanie.
Więc może jednak będzie on miał w sposób trwały na uwadze katolików jak i wszystkich innych i w jakimś sensie i ja zyskałem prawo mówić, że mamy papieża?


Jak na razie papież Franciszek zachowuje się w sposób ujmujący skromnością, prostotą i przyjaźnią wobec wszystkich. Trochę to przypomina początki pontyfikatu Jana Pawła II, który jednak z upływem lat oswoił się z papieskim majestatem, polubił celebry i hołdy, a na koniec i stawiane sobie pomniki, nazywanie ulic i placów. Pomijam tu zachowawczość Jana Pawła II w kwestiach tzw. nauki społecznej kościoła. W tej kwestii ćwierć wieku jego pontyfikatu można uznać za stracone.
Nie mam specjalnych nadziei na to, że i obecny papież  dokona w tym zakresie zasadniczych zmian. Jest wszak zdeklarowanym konserwatystą (w przeciwnym razie Jan Paweł II nie podniósłby go do godności kardynalskiej) i nie sądzę, żeby był zdolny szerzej otworzyć oczy na dzisiejszą rzeczywistość społeczną i uznać zmiany np. w tworzeniu się nowych form życia rodzinnego i relacji międzyludzkich. Uznanie tych zmian musiałoby zaś pociągnąć za sobą zmianę nauki społecznej.
Czynione obecnie gesty, jak nawet pewna ostentacja w okazywaniu skromności, pozwalają jednak mieć nadzieję na zmianę obyczajów na wszystkich szczeblach hierarchii kościelnej. Jednak tu samo dawanie dobrego przykładu nie pomoże. Trzeba liczyć na to, że z kurii papieskiej pójdzie  m.in. do Polski jakaś instrukcja dla biskupów i proboszczów nakazująca skupienie się na niesieniu posługi religijnej i słów Ewangelii przy jednoczesnym otwarciu się na wszystkich, w tym wątpiących i niewierzących, wyzbyciu się triumfalizmu i bezwstydnego bogacenia się. Liczyć na to, że biskupi wyprowadzą się ze swoich pałaców i przesiądą do autobusów z pewnością nie można, ale na to, że może audiencja u biskupa będzie łatwiejsza niż u prezydenta państwa, a biskup nie będzie okazywał wyniosłości już będzie można. Podobnie jak na to, że bardziej skupią się oni na sprawach religijnych, a mniej na politycznych. Być może  i politycy odważą się na pewną stanowczość w stawianiu spraw państwa nad dobre układy z biskupami.
Chociaż gdy czyta się list gratulacyjny  premiera Tuska do nowego papieża i zawartą w nim deklarację dążenia zacieśnienia relacji z kuria papieską, to ma się wrażenie, że wręcz brakuje tu jeszcze jednego zdania: o tym, że rząd podejmie wysiłki, żeby do Konstytucji RP wpisać artykuł o wiecznymi nienaruszalnym sojuszu Polski ze Stolica Apostolską.