Przerwa chorobowa

Zupełnie niespodziewanie niegroźna zdawałoby się gorączka przekształciła się w zapalenie płuc.Kuracja w domowych warunkach okazała się nieskuteczna i w nocy z 6. na 7. grudnia wylądowałem w szpitalu przy ul. Koszarowej.
Wrażenia z pierwszych chwil - niezapomniane. Już w samych szerokich drzwiach do izby przyjęć jedną igłę wbito mi w palec, drugą w żyłę w łokciu, zaraz potem owinięto ramię w rękaw urządzenia do pomiaru ciśnienia, a chwilę potem już leżałem na kozetce i przyklejano mi elektrody do pomiaru EKG. I przez cały czas zadawano półsłówkami pytania niezbędne do kwestionariusza wywiadu. Każde moje słowo więcej ponad wymagane budziło irytację personelu. A potem na blisko pół godziny jakby o mnie zapomniano. W końcu jednak przyszedł jakiś inny milczek i zawiózł mnie do rentgena, a potem na oddział wewnętrzny X (tzn. dziesiąty), gdzie w zimnej sali, jakby nie było ogrzewania, wskazano mi jedno z dwóch wolnych łóżek. Pomyślałem, że jeśli tak to ma dalej wyglądać, to na własnej skórze doświadczę tego wszystkiego złego, co się o naszej służbie zdrowia opowiada.



Poranny obchód, któremu przewodniczył sam ordynator też zdawał się potwierdzać obawy. Nie zakaszlałem tak, jak pan ordynator oczekiwał i w ogóle nie bardzo wiadomo było dlań, po co mnie tu przywieziono. I do tego przestraszył mnie, że być może płyn, który pojawił się w opłucnej kryje guza lub zespół płata górnego, czyli mniej więcej to samo. Mocno mnie postraszył.
Na szczęście potem przyszła sama pani doktor, młoda, sympatyczna osoba, której powierzono całą "moją" salę, tzn. dwie sale w amfiladzie po dwóch chorych w każdej. Obadała mnie dokładniej i uspokoiła trochę. Ale i tak zapowiedziała, że konieczna będzie tomografia. Tymczasem jednak jeszcze dwukrotnie byłem prześwietlany i po tygodniu pobytu wysłany do szpitala pulmonologicznego na konsultację. Tam dopiero porządniej zostałem uspokojony, acz nie do końca. Musiał minąć jeszcze tydzień, zanim w końcu trafiłem na tomografię, po której miałem nadzieję zostać wypisanym. Owszem, zostałem wypisany, ale w celu konsultacji w szpitalu pulmonologicznym, w wyniku której mogłem tam zostać lub zostać odesłany z powrotem.
Tam sympatyczna i bardzo przy tym rzeczowa pani doktor stwierdziła, że mogłem już wrócić do domu i być leczony antybiotykami. Ale musiałem wracać na Koszarową. Tyle, że w piątek przed 18.00 nikt mnie już nie mógł wypisać. Spędziłem więc jeszcze jeden weekend w szpitalu. We wciąż zimnej sali, w otoczeniu sympatycznych wprawdzie współtowarzyszy niedoli, z którymi jednak nie bardzo było o czym dyskutować. Nie interesowała ich ani prasa (sam dzięki rodzinie lub współpracownikom miałem gazety codziennie, w ogóle chyba nikt na całym oddziale nie był tak regularnie i licznie odwiedzany, jak ja), ani tym bardziej książki. Więc czasem opowiadaliśmy sobie jakieś historie z życia lub o rodzinie. Opowiadanie dowcipów okazało się niebezpieczne, bo panowie chcieli też opowiedzieć. Ale wszystkie kręciły się wokół jednej czynności i jednej części ciała, a sposób opowiadania świadczył o zupełnej ich bezradności językowej. Nie będąc więc już zmuszonym dużo leżeć spacerowałem po korytarzu lub brałem e-readera, na którym miałem wgrany pierwszy tom trylogii "Millenium" Larssona (świetna lektura, będę musiał przeczytać pozostałe dwa tomy, ale chyba dopiero w wakacje), kupowałem kawę w automacie i w jego pobliżu (oraz kaloryfera) spędzałem długie godziny. Z przerwami na posiłki (to odrębny rozdział, ale od lat nic nowego) i zabiegi. Starszy syn podrzucił mi też swego smartfona, którego podstawowych funkcji jakoś się nauczyłem i nawet zacząłem pisać krótkie notki na Facebooku.
Wreszcie w poniedziałek 24 grudnia przed południem otrzymałem do rąk wypis wraz z gęsto zapisanymi dwiema receptami i pół godziny potem byłem w domu, a wieczorem już w garniturze na wspólnej rodzinnej wigilii. Pasek u spodni zapiąłem o trzy dziurki ciaśniej niż przed chorobą! Waga pokazała, że przez ten czas zrzuciłem ponad 10 kilo! A że wraz z zapaleniem płuc wzrósł mi niebezpiecznie poziom cukru, więc nawet jeśli to jeszcze nie jest cukrzyca, to muszę sobie poziom cukru mierzyć i odżywiać się tak, żeby do niej nie dopuścić. Piwko będzie już tylko okazjonalnie i w baaardzo umiarkowanych ilościach.
A na razie tylko kawa, herbata i woda, bo czeka mnie jeszcze pięć dni antybiotykoterapii.
PS.
Przejrzałem cały mój wpis i nie znalazłem miejsca, gdzie mógłbym napisać, a źle bym się czuł, gdybym tego nie zrobił, że cały personel oddziału X, może z wyjątkiem nazbyt wyniosłego jak na moje dotychczasowe szpitalne doświadczenia ordynatora, a więc wszyscy lekarze, pielęgniarki i salowe, zasłużyli na wyrazy wdzięczności i szacunku za opiekuńczość, cierpliwość, uprzejmość i w ogóle profesjonalizm. Z bliska widać, że wykonują naprawdę ciężką pracę.