Kto jest lemingiem?

Nie wiadomo, kto po raz pierwszy nazwał elektorat Platformy Obywatelskiej lemingami. Czyli takimi ludzkimi odpowiednikami gryzoni, wokół których narosło wiele mitów, w tym ten o skłonności do autodestrukcji. podczas masowych wędrówek do miejsc, gdzie jest luźniej niż w dotychczasowych. Faktycznie szybko się mnożą i gdy jest im ciasno, szukają sobie nowego miejsca. Ale wzajemnie się nie duszą i nie zadeptują. Jakby jednak nie było, lemingi niczym nie zasługują sobie na negatywne konotacje.W każdym razie nie bardziej niż inne gryzonie.
Ów mit o skłonności lemingów do autodestrukcji został przez elektorat PiS dodatkowo wzbogacony o stereotyp o rzekomej skłonności do ułatwionego życia i podatności na manipulację.


Próbę definicji bycia lemingiem podał w na swoim blogu we wpisie z 17 czerwca publicysta dziennika "Fakt" Łukasz Warzecha.. Według niego "leming to osoba łatwo sterowalna, przyswajająca bezrefleksyjnie podsuwane jej przez media schematy, przy czym całe mistrzostwo manipulowania lemingiem polega na tym, aby był przekonany, że wyraża własne, głęboko przemyślane opinie. Leming w sytuacjach bardziej skomplikowanych się gubi, zwłaszcza gdy doznaje dysonansu poznawczego [...]. Musi wtedy poczekać, aż któryś z ośrodków kreowania opinii publicznej poda mu gotowca (może to być TVN 24, "Gazeta Wyborcza" bądź oficjalny czynnik choćby w postaci rzecznika rządu".
Otóż proponuję moim Czytelnikom, żeby zamienili TVN 24 na TV Trwam, "Gazetę Wyborczą" na "Gazetę Polską dzisiaj", a rzecznika rządu na rzecznika PiS Błaszczaka. Ciekawe, co Wam wyjdzie?
Zresztą, autorzy komentarzy do tego wpisu wykpili tę definicję w podobny sposób. Ktoś napisał wprost, że redaktor każe rozumieć, że kto myśli inaczej niż on, ten leming.
Na podróż z Warszawy do domu kupiłem sobie weekendowe wydanie "Rzeczpospolitej". Nawiasem, na lotnisku w MPiK-u za małą wodę mineralną, miętusy i "Rzepę" kazano mi zapłacić 14 zł! Tak wygląda strefa bezcłowa a la polonaise! Mniejsza o to.
Można przeczytać tu w dodatku "Plus Minus" ciekawe wynurzenia na temat stanu dziennikarstwa w 40 lat po aferze Watergate oraz wywiad z politologiem z Uniwersytetu Warszawskiego drem Rafałem Chwedorukiem pod obiecującym tytułem "Lemingi chcą żyć w spokoju". Wypowiada się on dość mętnie, przytacza badania, z których można wywnioskować wszystko lub nic, a na pewno nic konkretnego, np. o oczekiwaniach i zachowaniach elektoratu Labour Party w W. Brytanii. Ów uczony mąż też definiuje lemingów. Tyle, że na raty. Na początek informuje,  że są to ludzie "życiowo niedoświadczeni, oderwani od dziedzictwa przeszłości, od tradycji". I dodaje, że są wynikiem rozmontowania systemu edukacyjnego w ciągu ostatniej dekady. Powstaje więc pytanie, dlaczego w takim razie młodzi wyborcy PiS-u , zwani umownie "moherami", nie są takim wynikiem? Nie chodzili do tych samych szkół? Wychodzi na to, że chodzili  (innego wyjścia nie było), ale na wszelki wypadek się nie uczyli, dzięki czemu nie zostali przez system zmanipulowani. W innej racie definicji dr Chwedoruk dodaje, że nie są to wprawdzie ludzie zamożni, ale są "młodymi aspirującymi". Czyli wartościuje ich pozytywnie! Żeby jednak nie było za dobrze, poduszczony przez dziennikarza  (Robert Mazurek) zarzuca im skłonność do mieszkania w strzeżonych osiedlach i tłumaczy, że według lemingów "ich świat jest normalny, a reszta jest nienormalna, brudna, zepsuta". Potem znów pytany, w co wierzy leming odpowiada "Głównie w siebie". Czyli dobrze!
I tak w kółko.Jak powie coś pozytywnego, dziennikarz stawia pytanie, na które politolog odpowiada, że dobrze, ale nie ze wszystkim. Np. wieszczy, że owszem, są to ludzie mający aspiracje, które zarzucą, gdy pojawią się trudności w uzyskaniu pracy, na którą jako ludzie z wyższym wykształceniem liczą. Na szczęście (dla lemingów) zaznacza, że stanie się to "nieprędko".
W wyniku lektury obu tekstów mam zachwianą tożsamość. Nie tyle jestem zwolennikiem PO, co przeciwnikiem PiS, mam wprawdzie wyższe wykształcenie, ale nie jestem młody,  mam aspiracje (właściwie w znacznym stopniu zaspokojone), ale nie mieszkam w strzeżonym osiedlu. Choć spółdzielnia krok po kroku "robi nam dobrze".
Wywody dra Chwedoruka są niespójne, ale jednak można z nimi polemizować. To zaś, co wypisuje red. Warzecha zasługuje na wzruszenie ramion. Choć nie zdzierżyłem i napisałem kilka zdań komentarzy. Dość zjadliwych