A miało być pięknie...

Kto śledzi mój blog, wie, że byłem entuzjastą nowej partii politycznej, która wyznaczyła sobie dwa główne cele: unowocześnienie państwa oraz dokonanie faktycznego jego rozdziału od kościoła, zagwarantowanego w Konstytucji RP z 1997 r. Nowoczesność państwa miała polegać głównie na zapewnieniu możliwie pełnych praw obywatelskich mniejszościom społecznym (narodowym, etnicznym, seksualnym) na równi z większością, na usuwaniu zbędnych barier biurokratycznych dla obywateli i biznesu oraz na większym zaangażowaniu państwa we wspieranie rodzimej przedsiębiorczości, tak, żeby lepiej w kraju wykorzystać dostępne tu surowce i półprodukty oraz potencjał intelektualny Polaków. Innymi słowy chodzi o przyspieszenie równania do tych krajów europejskich, których obywatele mogą się tym wszystkim cieszyć..


Kiedy partia weszła do Sejmu z trzecim wynikiem, zdawać się mogło, że rosną szanse na urzeczywistnianie tych celów. Rzeczywistość skorygowała te nadzieje. Okazało się, że partia będąca w opozycji ma niewielką moc sprawczą. Zwłaszcza w sytuacji, gdy głównej partii rządzącej nadmiernie urosło skrzydło nie tyle konserwatywne, co po prostu wsteczne i blokować zaczęło nawet  mniej śmiałe w stosunku do zapowiedzi z 2007 roku własne inicjatywy reformatorskie A przecież skrzydło to ma wsparcie w równie wstecznym, a przy tym kompletnie bezideowym koalicjancie. Chyba, że ideą jest być u władzy. Zupełnie jak ten rosyjski nuworysz, który deklarował, że całe życie żył ideą. Żeby móc kupić sobie Kamczatkę.
To i owo jednak się w Sejmie udawało. Posłowie Ruchu Palikota okazali się bardzo pracowitymi autorami ustaw lub nowelizacji ustaw istniejących, polegającej na poszerzaniu sfer wolności obywateli i tworzeniu lepszych warunków dla małych i średnich przedsiębiorstw. Co prawda przeważająca część tych projektów nie doczekała się nawet pierwszego czytania, ale mogły w tzw. lasce marszałkowskiej czekać na lepsze czasy dla Ruchu, to znaczy, gdyby zwiększył się wpływ partii na losy kraju w przyszłej kadencji., Część pomysłów jednak udało się przeprowadzić, np. możliwość płacenia podatku VAT przez małe i średnie przedsiębiorstwa nie w chwili wystawienia faktur, lecz w chwili, gdy nastąpi faktyczna płatność. Część pomysłów Ruchu przejął rząd i przeprowadził jako swoje ustawy, ale dobre i to.
Wyborcy, sympatycy i szeregowi członkowie Ruchu "w terenie" w większości zrozumieli te ograniczenia i nastawili się na dłuższy marsz do sukcesu. Tym bardziej, że sam przewodniczący partii nie szczędził sił i czasu na spotkania w całym kraju i zmobilizował posłów do zacieśniania więzi ze swoimi środowiskami lokalnymi, przede wszystkim przez informowanie o własnej aktywności oraz całego klubu poselskiego oraz zasięganie opinii lub rady. Przyznaję, że miałem satysfakcję, że tak to się działo.
Kiedy Janusz Palikot przyjeżdżał do Wrocławia pokazywał się jako polityk dużego formatu. jasno mówił o celach kierowanego przez sibie Ruchu, o drogach do ich osiągania, o występujących ograniczeniach oraz sposobach ich przełamywania. Nie było w tym niczego dla poklasku, ale momentami serce rosło, gdy się jego wystąpień lub odpowiedzi na pytania czy wątpliwości słuchało.
Martwiły mnie i martwią jednak niektóre medialne wystąpienia przewodniczącego. Jest często zapraszany przed mikrofony i kamery, bo jest atrakcyjnym rozmówcą, mającym rozległą wiedzę, używającym barwnego języka, nie stroniącym od prowokacji.. Moim zdaniem mógłby w większym stopniu wykorzystać te wystąpienia do prezentacji celów Ruchu, z ich punktu widzenia oceniać zdarzenia na polskiej i międzynarodowej scenie politycznej, mówić o tym, co się partii udało, a co ma w planach. Tymczasem sam potrafiący prowokować, przewodniczący daje się prowokować dziennikarzom. I momentami zapomina, że stoi na czele liczącej się siły politycznej z ambicjami do sprawowania rządów lub udziału w rządzeniu. Wdaje się w niczemu nie służące dywagacje,  słabo umocowane w faktach i okolicznościach prognozy i przechwałki. Nie pomagają one budowie ani jednolitego wizerunku partii, ani wiarygodności jego samego jako eksponowanego bądź co bądź polityka, którego ambicje nie kończą się (ani nie powinny się kończyć) na przewodzeniu jednej z partii opozycyjnych.
A teraz ta afera z Wandą Nowicką! Nie wierzę, że to jego inicjatywa.  Dość powszechnie sądzi się, że to raczej ktoś z jego najbliższych współpracowników o wygórowanych ambicjach szukał pretekstu, żeby zostać wicemarszałkiem. I podrzuciły mu go brukowce, Wiedział, że łatwo wywołać oburzenie wzięciem premii w wysokości 40 000 zł. Nieważne, że te premie, bywało, że w większej wysokości były przyznawane marszałkom Sejmu od wielu lat. Wystarczyło tylko dodać, że Ruch Palikota nie po to wszedł do polityki, żeby branie takich pieniędzy w dobie kryzysu tolerować. I na wielu to podziałało. Facebook pękał od gratulacji dla Ruchu, jego przewodniczącego i Artura Dębskiego, który pochwalił się, że to on był inicjatorem wniosku. Ja jednak byłem sceptyczny i dałem temu wyraz, narażając się na wymówki o siedzeniu okrakiem na barykadzie itd. Na jeden z takich wpisów odpowiedziałem, że kwituję z uznaniem to, co Ruchowi i jego celom służy, ale sygnalizuję moje wątpliwości, gdy działania lub wystąpienia osiąganiu celów zagrażają. Dodałem, że potakiewiczów i klakierów jest wokół Palikota dostatecznie dużo i beze mnie.
Nie wykluczałem tydzień temu, że Ruch Palikota straci fotel wicemarszałka i będzie to ostra nauczka dla władz partii. Jest jeszcze gorzej. Od Palikota i jego partii odwróciły się organizacje kobiece i feministyczne oraz prowolnościowe organizacje pozarządowe. Które ponadto wezwały Wandę Nowicką do nieskładania rezygnacji, co wcześniej ona gotowa była uczynić, argumentując, że ma ona ich mandat, a nie tylko partii. Od kierownictwa Ruchu zdecydowanie zdystansowała się niedawna jego entuzjastka prof. Magdalena Środa, dając temu wyraz w zjadliwym felietonie. Nie wykluczam, że negatywnie zareaguje na to Aleksander Kwaśniewski, na którego poparcie w perspektywie przyszłorocznych wyborów do europarlamentu Ruch bardzo liczył.
Dla ratowania wizerunku partii na nową kandydatkę wyznaczono Annę Grodzką, która mimo deklaracji gotowości najwyraźniej się do funkcji nie pali. I bez tego nie ma łatwego życia, bo tolerancja dla inności nie jest mocną stroną Polaków. A zwłaszcza "prawdziwych Polaków".
Zanosi się na to, że Wanda Nowicka pozostanie nadal wicemarszałkinią, bo przez ponad rok zyskała uznanie dla swoich kompetencji, zaangażowania i kultury osobistej. A do tego inne partie chcą skorzystać z nadarzającej się okazji, żeby utrzeć Januszowi Palikotowi nosa. Niestety, będzie to duży uszczerbek na nie całkiem jeszcze ukształtowanym wizerunku partii. Trudno go będzie na nowo posklejać, żeby w wyborach parlamentarnych za dwa i pół roku chociaż utrzymać obecny stan posiadania. Ale kto wie?...
A miało być tak pięknie...

Wiem, że być może spotka mnie za ten wpis krytyka ze strony kolegów i koleżanek działających w Ruchu. Trudno. Korzystam z prawa do wyrażania opinii. Nie przeciw Ruchowi, tylko w trosce o jego przyszłość.